Op deze prachtige eerste mooie dag van het jaar met 22 graden en een heerlijk zonnetje, komen de bezoekers op het laatste moment naar binnen. Met spijt over het binnen zitten, verheugen ze zich op de middag die komen gaat.
Herman Maas opent de middag met de Dikke van Dalen, een bevredigend antwoord op wat geluk nou eigenlijk is kon hij daar nog niet vinden. 
Catherine van Vliet vertelt dat we 
gelukskoekjes krijgen aangeboden, gebakken door de vier organiserende dames. In elk koekje zit een zin over geluk en in de pauzes kunnen die op een flap-over gezet worden, zodat we met elkaar wellicht het antwoord nog vinden op wat geluk nou eigenlijk is. Greta en Marian delen alvast een koekje uit… Pas op, wees niet gulzig en slik het zinnetje niet door; inkt is niet goed voor je!
Als eerste gastdichter treedt 
Rob Hilz op, voor ons een nieuwe dichter die verrassend kijkt naar de stad Rotterdam en het leven. Dat het thema geluk was, laat hem koud, in alles zit geluk dus ook in de stad. Herman kondigt hem aan en zegt dat hem nou juist de andere activiteiten van Rob zo interessant lijken (fotografie en architectuur). Rob neemt ons mee door de stad op zijn vele wandelingen en eindigt zijn goed ontvangen voordracht in stijl met een gebed, waarin hij erotiek en geloof dicht bij elkaar brengt. Amen.
ingespannen luisteren …
Uit eigen stal treedt 
Marian Kortekaas op, ze zoekt het geluk in de natuur en in een onwillige wilg. Gelukkig voor de wilg krijgt hij zijn zin en staat hij nog steeds mooi te zijn in haar uitzicht. Dan is het tijd voor muziek en neemt 
Jacqueline Edeling één van haar balginstrumenten ter hand: een Engelse Constantina. Weemoedige Ierse klanken vullen de ruimte en de akoestiek is geweldig voor dit tempo en dus volgt er meer weemoedigheid.
Tijdens de eerste pauze vult de 
flap-over zich al ras en iedereen is enthousiast in het delen van de gevonden regeltjes. Van ik ben een gelukkeling tot meer filosofische bespiegelingen vindt geluk de weg naar de schrijfsters van die middag: Marian, Greta en Greet Maas.
Cora de Boed presenteert de 42e editie van O-o-g-o met een bespiegeling over geluk, als u deze wilt lezen: hij staat in dit nummer en is verkrijgbaar bij de bekende lokale boekhandels of via de Reizende dichters. U kunt uiteraard een abonnement nemen op ons kwartaalblad. De reclame doet ons goed, Cora! Ook kondigt zij het bladerboek 6 aan, dat bij het literair café in oktober gepresenteerd zal worden.
Dan volgt een onderhandeling met Herman en 
Mieke leest haar vrolijke gedichten. Ze houdt van het leven, maar vooral van de liefde, daarvan krijgt zij nimmer genoeg. 
Greta leest een gedicht over het nieuwste boek van Griet op de Beeck: Het beste dat we hebben. Een oproep het leven te koesteren en dat geluk te noemen. 
Tannie van Eck heeft het niet zo op de natuur, die dan inmiddels toch een keer of drie al de revue passeerde. De beste verstopplek voor een dichter is de natuur, dan blijft hij lekker zelf buiten schot. Tannie blijft niet buiten schot, laat humor zien en wat ze ervan vindt in een mooi plukje gedichten.
Dan is het de beurt aan 
Frouke Bienefelt, die zich gelukkig prijst na een pittig jaar dat de kuikens het zo goed doen. De kuikens die haar een doel gaven en die haar er vaak doorheen trokken in de afgelopen tijd. Vooral dat kuiken dat links bleef liggen al als ei, is toch zo’n fijn beestje geworden. Je zou even denken aan Jaap Fisscher: “en het ei zei: stel dat ik je broertje was”….
Herman vraagt zich nog steeds af wat geluk nu eigenlijk inhoud en krijgt uit het publiek een mooie overdenking aangereikt. Fijn dat we zulk betrokken mensen in de zaal hebben. Jacqueline Edeling laat ons dit keer stiekem dansen met haar blije muziek, straks gaan we zingen, wacht maar eens af.
Na de tweede pauze is het tijd voor onze tweede gastdichter: 
Marijke van Geest. Ze was blij dat ze gearriveerd was en dat ze opnieuw een uitnodiging kreeg voor ons podium. Haar poëzie is zo helder als glas en ze draagt voor met muziek in haar tekst en haar stem. Over de liefde en over geluk, maar ook hoe het leven soms niet aardig is voor mensen, dat stemt tot nadenken over het zien en ook het vinden van geluk. Op de achtergrond staat het klavertje vier dat Mieke van den Tol schilderde voor de gelegenheid. Herman vond zijn eerste klavertje vier op Urk, hij is nog wel eens terug geweest om te zoeken, maar er stonden er geen meer.
Niels Snoek, ja onze eigenste Niels, had gedichten bij foto’s, zo kwamen de coulissen langs waartussen hij zijn vader zag. Zijn moeder gaf uitzicht op de verte, met een lijst van groen. En geen klaagzang zag hij in het licht en de schaduw in het bos, terwijl zijn geliefden zich van hem verwijderden. Jacqueline zingt, krachtig en zacht, ingetogen en blijmoedig een Ierse melodie, die weer tot weemoedigheid stemt. Dan is het de beurt aan ons allemaal en met begeleiding van Jacqueline zetten we het dorp in, zo passend bij de omgeving en van Flakkee.
De opgeschreven zinnen zijn te talrijk om allemaal te lezen: wel vier bladen schreven we vol over geluk. Herman sluit af door de eerste pagina te lezen.
tekst: Greta Lugtmeier foto’s: Jeroen Dahmeijer en Niels Snoek