Alweer 75 jaar geleden dat ik had gezien hoe Duitsers boven de Waalhaven uit vliegtuigen sprongen. Even later op motorfietsen zwaarbewapend door ons dorp reden. Met mijn vader stond ik naar een luchtgevecht te kijken. Kogels vlogen in het dak van de vlasfabriek. Rotterdam zag ik branden. Schoolgaan was over.…
Het gaat over onderweg niet over bestemming Onderweg word je bewegwijzerd verrast overdonderd Je staat stil wordt omgeleid en alles is nog pril Het gaat niet over later Het gaat over de weg ernaartoe want ach later het wordt alsmaar later en later is later ’s Morgens niet met een…
Meedragen Als ik de regenboog kon dragen, dan droeg ik hem naar jou. Als ik de grootste kwast kon vinden verfde ik de hemel blauw, want alles is zo grijs de ruiten zijn beslagen de lasten die je drukken zijn zwaar, haast niet te dragen.. Als ik de melodie kon…
net een standbeeld turend over het land wat ziet hij wat ik mis is het wel het zien ruikt hij hoe de wind straks van richting verandert hoort hij hoe de bodem het zaad voorzichtig laat ontkiemen zijn zwijgen ontroert mij nu nog meer dan toen het is iets wat…
Kerstmis Ik mis je, lieveling op deze dag ook alle liefde die jij mij gaf omdat ik bij jou, mijzelf kon zijn. Het gemis daarvan doet mij zo’n pijn. Terwijl ik de kerstliederen beluister, zit ik aan mijn stoel gekluisterd. Ik kijk naar jouw vriendelijke ogen die mij zozeer hebben…
elk van mijn woorden verdicht, verdacht opgeschreven … nagedacht herschreven ik leg mijn potlood naast dit blad voor het dichten van het witte gat tel de blanke regels en de spaties het lege tussendoor onzichtbaar, toch gelezen het transparante van mijn wezen Niels Snoek
Ik sta op de rand van de weegschaal buiten tikt de tijd rustig door ik voel de druk van blijven of meedoen zou het helpen als ik naakt ga of sluit ik de ogen Magda Haan
Dank voor alle reacties naar aanleiding van het overlijden van Fred Hoogervorst. Morgen is de uitvaartplechtigheid. In ons archief bevindt zich van Fred dit gedicht uit 2010. ROUW Onvoorspelbaar rollen diepe gevoelens van verdriet ordeloos golvend op het zielenstrand soms vloeiend dan weer brekend in de branding van mystiek verlangen…
het zijn de kleine dingen die mij boeien de vruchten die aan de bomen groeien de kuikentjes en lammetjes in de wei dan voel ik mij zo vrij en blij het zijn de kleine dingen die mij raken de mussen kwetterend op de daken de eendjes zwemmend in de sloot…
afgemeten zin geschrapt teveel aan woorden een haikuverhaal zo een boek schrijven inspiratie vertaalt zich regel na regel keurslijf van woorden doet het verhaal de das om het gesprek verstomt gesmoorde adem liefde laat zich niet dwingen gedijt in vrijheid het papier wacht op dwarrelende gedachten gelijk sneeuwvlokken de schrijverspen…
